Ton Los, herinneringen aan een Bourgondiër
In Memoriam Ton Los, herinneringen aan een Bourgondiër.
(Akkie Oving)
In de Noorderhaven heb ik een jaar of 7 naast Ton gewoond tot hij vertrok naar zijn vaste ligplek bij de BIM. Een goede start van mijn leven als scheepsvrouw. Ton was een vriendelijke man, altijd in voor een praatje. Hij werkte bij de bloedbank en ook als zelfstandig ondernemer, weet eigenlijk niet eens wat hij precies deed. Wel dat hij regelmatig op reis ging, vooral naar Afrika om zijn kennis over te dragen. Ik herinner mij vooral de zonnige dagen waarop hij altijd achter op zijn dek zat, Glaasje wijn, genietend om zich heen kijkend naar het leven dat zich om hem heen voltrok. Een boek erbij of een beetje suffend in de zon met zijn witte buik van enige omvang.
Hard werken deed hij wel, maar op grote lichamelijke inspanning kon je hem niet betrappen. Even wat roest weg stippen met een potje loodmenie ging nog wel, maar het serieuze verf- en kluswerk liet hij graag aan anderen over. Daar had hij zijn mannetjes wel voor. Zelfs de was werd wekelijks gehaald en gebracht door de stomerij. Hij kende veel mensen en wist wel wie hij moest hebben om de klus te klaren. Langzaam aan was hij bezig zijn boot te verbeteren naar zijn eigen maatstaven en wensen. Mooie kersen houten verbeteringen aan zijn interieur. Zijn werkplek en het logeerbed ingetimmerd in het achteronder, mooie patrijspoorten in plaats van ramen en langzaam aan zijn eigen restaurant aan boord voor na zijn pensioen met een prachtig groot fornuis als zijn trotse middelpunt.
Zijn schip was zijn lust ven zijn leven, de plek waar hij hoorde! Hier wilde hij oud worden en als het echt niet meer ging dan maar naar een mooi Gronings hofje met een bankje in de zon. Maar goed, zover was het nog lang niet. Tijdens het klussen zat de kapitein zelf achter op het schip of gaf het gereedschap aan en vooral de aanwijzingen hoe het precies moest gaan worden. De catering daar en tegen werd geheel en goed verzorgd door hem zelf. Honger en dorst waren hem vreemd, het lichaam moest goed gevoed worden voor, tijdens en na de arbeid en hij prikte zelf een lekker vorkje mee! Eten was niet functioneel maar elke keer en feest. Altijd heerlijke geuren uit zijn boot, zijn mooie koperen pannen op het gas. Een kleine BBQ aan de reling. Een goed glas wijn er bij.
Mensen die aan komen waaien voor een kort praatje of een goed gesprek tot in de nacht. Kwamen ze niet bij hem dan zocht hij ze zelf wel op. Je kon er bijna de klok gelijk zetten. Rond 16.00 uur vertrok hij dan op zijn vrije dagen naar cafe Mulder met zijn rugzakje op de rug om in de avond enigszins schommelend weer terug te keren op zijn geliefde Ludina. Na zijn verhuizing was hij bij mooi weer ook regelmatig te vinden op het terras van cafe deToeter.
Maar net nu de zon weer en beetje begint te schijnen, Ton met pensioen is gegaan en zijn eigen restaurantje gereed is om de gasten te verwelkomen, wordt het gas niet meer ontstoken en zal zijn plek leeg blijven. Ton is niet meer, te vroeg heen gegaan om al zijn dromen nog te verwezenlijken. Gestorven op zijn Ludina, als Bourgondiër in hart en nieren!
Akkie Oving
